“Γιατί κλαις;", Βασίλης Αλεξάκης

“Why are you crying?” by Vasilis Alexakis

Contrary to popular belief that books with large images and short texts can only appeal to kids, this particular picture book conceal timeless truths about family bonds. Today΄s working parents feel busy as they balance many different demands. So, as they come back home they feel tired and it is easy to lose patience when children do not cooperate.

It is important, healthy and necessary to let our kids express their feelings by letting them play, laugh, may be shouting or getting dirty. We can΄t have unrealistic expectations from our children. As a matter of fact, I have the feeling that we sometimes forget that they are kids and a kid does not have an adult perspective on the world.

The first edition was in "monde" newspaper, when the writer was a co-worker as a journalist, chronographer and book critic.

The author, through a monologue, depicts a tough mother. The tone of her voice is threatening. On the other hand, the child is in silence maybe deliberately, just to highlight this exaggeration. Besides, the illustration of the mother's bold figure, the dominance of the red color and the scared reaction of the young child is not accidental.

By reading this book, some parents, including myself, may admit their mistakes and improve. Others see this one extravagance. Parenting is a challenging role as raising children is a very difficult project, but also a rewarding one.

I believe a parenting book should leave us feeling better, even in a hard-truth way, as this one does, make us realize that we have to train our temper and our behavior as every child wish for their parents.

Ένα βιβλίο που θα βάλει σε σκέψεις πολλούς γονείς, ανάμεσα σε αυτούς και εμένα.

Οι μεγάλες εικόνες και τα μικρά κείμενα είναι χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε παιδικό βιβλίο. Όμως δεν θα έλεγα πως αφορά στους μικρούς μας φίλους αλλά σε όλους εμάς τους αγχωτικούς, τους πολυάσχολους γονείς που γυρνώντας στο σπίτι (κουρασμένοι δεν λέω) ταλαιπωρημένοι και πολλές φορές νευριασμένοι, υπο το βάρος της καθημερινότητας, ξεσπάμε στα μικρά αυτά ανθρωπάκια, στα παιδιά μας.

Ξεχνάμε πως τα παιδιά θέλουν παιχνίδι, θέλουν να λερωθούν, να φωνάξουν και να κάνουν σκανδαλιές, ακριβώς γιατί είναι παιδιά. Γιατί αν δεν είχαν αυτή τη συμπεριφορά θα ήταν ενήλικες.

Ο συγγραφέας μέσα από μονόλογο σκιαγραφεί μία μάνα σκληρή και δεσποτική. Ο τόνος της φωνής της είναι προστακτικός, απειλητικός και απόλυτος. Θέλει κάτι και το θέλει τώρα.

Διαβάζοντάς το, μπορεί κάποιοι γονείς να παραδεχθούν τα λάθη τους και να τα βελτιώσουν. Άλλοι πάλι να το θεωρήσουν μία υπερβολή και μπορεί να είναι. Ίσως γιατί μέσα απο την υπερβολή τονίζονται "εξογκωμένες",θα έλεγα εγώ, συμπεριφορές που δεν θα έπρεπε να υφίστανται. 

Το παιδί δεν «ακούγεται» καθόλου ίσως και σκόπιμα, ακριβώς για να υπάρχει αυτή η υπερβολή. Εξάλλου, δεν είναι τυχαία και η εικονογράφηση με την έντονη φιγούρα της μητέρας, την κυριαρχία του κόκκινου χρώματος και τη φοβισμένη αντίδραση του μικρού παιδιού.

Από ό,τι διάβασα η πρώτη δημοσίευση ήταν στην εφημερίδα «monde», όταν ο συγγραφέας συνεργαζόταν ως δημοσιογράφος, χρονογράφος και κριτικός βιβλίου.

Kάνοντας την αυτοκριτική μας, όσοι από εμάς το κάνουμε, ίσως αναγνωρίσουμε μία παρόμοια συμπεριφορά και στη δική μας καθημερινότητα και ίσως, λέω ίσως, η συναισθηματική φόρτιση μας κάνει να αναθεωρίσουμε διαβάζοντάς το. Γιατί ο κάθε γονιός ό,τι κάνει, τις περισσότερες φορές, ισχυρίζεται ότι το κάνει «για το καλό» του παιδιού του. Δηλαδή για τον αυριανό ενήλικα.

Μπορείς να διαβάσεις συνεντεύξεις του συγγραφέα ακολουθώντας τους παρακάτω συνδέσμους:

Further info:

https://www.ethnos.gr/politismos/biblio/20101_basilis-alexakis-balte-ti-fantasia-sta-sholeia-i-oikogeneia-pnigei-ta

http://kokkinialepou.gr/vasilis-alexakis/